‘Terugkijkend is die nacht een bijzondere en verrijkende ervaring voor me geweest.’

“Ja, ik mag haar best een complexe en ingewikkelde vrouw noemen”, zegt Naomi Ehrlich (49) glimlachend over haar 101-jarige achternaamgenoot van Duitse afkomst, Maya. “Geduld, goed kunnen luisteren, en de ander nemen zoals die is, dat zijn gelukkig wel kwaliteiten van me. In het contact met Maya word ik daarin flink uitgedaagd. Ons contact is nooit echt tweerichtingsverkeer geworden, want Maya klétst maar door! Toch is het een waardevolle match.” Maya heeft in Naomi een ware ‘schutzengel’ (beschermengel) gevonden, en Naomi geniet ervan helpend te kunnen zijn.

Na een hersenschudding, waardoor Naomi haar werk even niet kon doen, meldde zij zich begin 2021 als vrijwilliger bij Voor Elkaar in Zuid. Ze werd gekoppeld aan de toen 98-jarige Maya, en al bij het eerste bezoek merkte ze dat Maya héél veel praatte, héél veel herhaalde, en dat ze uitzag naar haar levenseinde. Maya belde Naomi sindsdien wel twee of drie keer per week. “Lieverd… ik weet niet hoe mijn wasmachine werkt, kan jij helpen? Mijn lamp is stuk. Ik krijg mijn BH niet dicht. Ik kan met mijn slechte ogen dingen niet vinden. Ik moet naar de tandarts, wil je met me mee?” Naomi deed het ruim 2,5 jaar allemaal, soms na een diepe zucht, maar toch altijd met liefde. “Ik voel me nuttig en vind het gewoon fijn om haar bij te staan in deze fase van haar leven.”

Vanuit haar werk als haptotherapeut weet Naomi hoe belangrijk fysiek contact en aanraking zijn. Ze realiseerde zich dat Maya waarschijnlijk al jarenlang zelden aangeraakt werd. Ze vroeg Maya daarom of ze haar een knuffel mocht geven, of haar hand mocht vasthouden. Dat aanraken opende iets in Maya’s hart, dan liet ze toch ineens ontroering en emotie zien. En hoe knorrig ze ook kan zijn, ze is altijd dankbaar voor alle hulp. “Dankjewel, schutzengel! Je bent lief”.

April 2023 verslechterde de situatie van de inmiddels 100-jarige Maya. Ze was, drie dagen voordat Naomi op vakantie zou gaan, in een delier geraakt. Omdat er geen zorg was besloot Naomi, in overleg met andere betrokken mensen om Maya heen, die nacht te blijven slapen. Ze klopte letterlijk het stof van het bed van Maya’s lang geleden overleden man, en dook erin. Zo was ze nabij en kon ze een oogje op Maya houden, haar helpen kalmeren wanneer dat nodig was. De volgende dag kon Maya terecht in een verpleeghuis, en Naomi kon met een gerust hart op vakantie. “Terugkijkend is die nacht een bijzondere en verrijkende ervaring voor me geweest. Ik ben blij dat ik dat toen voor Maya heb kunnen doen.”

Naomi heeft Maya in het verpleeghuis zien veranderen in een ‘zielig hoopje mens’. Ze zit hele dagen te dommelen in een stoel en staat wankel op haar benen. Maya toont nu vooral kwetsbaar, heeft iets schattigs over zich gekregen. Naomi voelt ook in deze fase de waarde van haar aanwezigheid en het fysieke contact. Maya uit zich nu soms op een manier waardoor het lijkt alsof ze afscheid aan het nemen is en haar einde voelt naderen. Naomi zou het haar gunnen om te kunnen overlijden. “Tot die tijd zal ik er voor haar zijn!”